Anneke over Henk
Foto: Ron Magielse
In de Grote Kerk Breda wordt een nieuwe gedenkplek gerealiseerd: Tranen van Breda. Dit gedenkmonument wordt ontworpen door kunstenaarsduo Margit Lukács (Breda) en Persijn Broersen (Delft). Het ontwerp van Tranen van Breda is geïnspireerd op de symboliek van tranen. Elke traan is uniek en vertelt een persoonlijk verhaal.
Zondagmiddag 16 maart kan iedereen een traan doneren in de Grote Kerk Breda. Uit deze tranen wordt een selectie gemaakt die verwerkt wordt in de kunstinstallatie. In de aanloop naar dit moment delen we verhalen van Bredanaars die een traan doneren ter nagedachtenis aan een dierbare.
Het tweede interview in deze reeks wordt gehouden met Anneke Moerenhout, fotograaf en hartsvriendin van Henk Theuns, fotograaf en fervent verzamelaar van wielertricots, die in 2023 overleed.
We kenden elkaar zo ontzettend lang. Er is een leven met en een leven zonder Henk, zeg maar. Anneke Moerenhoutover hartsvriend Henk Theuns, die in 2023 overleed.
Foto: Ron Magielse
Waarom heb je een portret van Henk op het huidige gedenkmonument in de Grote Kerk Breda geplaatst?
Henk is in aanraking gekomen met de Grote Kerk Breda dankzij La Vuelta, een meerdaagse wielerwedstrijd in Spanje. In 2022 gingen de wielrenners na de start van de derde etappe, met de fiets aan de hand door de kerk heen. Ter gelegenheid van dit bijzondere moment, presenteerde de Grote Kerk Breda de tentoonstelling Koerstrui in de kerk, waar een deel van Henks collectie wielertricots werd getoond.
Tijdens de voorbereidingen van de tentoonstelling is Henk best close geworden met het team van de kerk. Dat hij zo kort daarna kwam te overlijden heeft op ons, maar ook op het team behoorlijk veel indruk gemaakt. Nadat Henk overleden was, belde Marieke Wiegel, directeur van de Stichting Grote Kerk Breda, mij op om te vragen of ik een foto van Henk op het monument wilde zetten. Natuurlijk zei ik meteen ja. Alles waarmee we Henk kunnen herinneren, daar werk ik heel graag aan mee.
Wat betekent deze plek voor jou nu de foto van Henk er staat?
Eerlijk gezegd ben ik er zielsgelukkig mee. Niet alleen ik, maar ook ons gezin vindt het heel erg fijn dat Henk hier staat. Hij heeft 28 jaar lang deel uitgemaakt van ons gezin, als een soort huisvriend die er altijd was. Mijn kinderen en kleinkinderen zijn met hem opgegroeid en iedereen komt graag naar de kerk toe om een kaarsje bij Henk op te steken. 7 maart is bijvoorbeeld zijn geboortedag en op dat soort momenten gaan we samen naar de kerk toe. Henk wilde niet begraven worden, er is dus geen begraafplaats waar we naartoe kunnen gaan. De kerk is voor ons een mooi alternatief.
Daarnaast is de Grote Kerk Breda ook een centrale plek. Mensen van buiten ons gezin die even bij Henk willen zijn kunnen hier naartoe komen. Zeker één keer per maand hoor ik van vrienden dat ze in de kerk zijn geweest en stil hebben gestaan bij de foto van Henk. Dat vind ik mooi. En we weten ook zeker dat Henk tijdens het project Koerstrui in de kerk nog bij zijn volle verstand was, misschien wel voor het laatst zelfs. Hij was natuurlijk al ziek, maar hij heeft de tentoonstelling heel bewust meegemaakt. Ik denk ook dat hij heel blij zou zijn geweest dat zijn foto op het monument staat.
Op welke manier leeft Henk voort in jouw herinneringen?
Soms ben ik aan het opruimen en dan vind ik iets van Henk. Bij alles wat ik doe dat aan hem gerelateerd is, denk ik ‘ja zo zou hij het zelf ook gedaan hebben’. Alsof hij achter me staat mee te kijken en zegt ’goed gedaan Anneke’. Op zijn rouwkaart staat zijn levensmotto ‘alles komt goed’. Hoe moeilijk het ook was, hij was er altijd van overtuigd dat het weer goed zou komen. Dat is voor mij hetgeen dat me het meeste bijblijft. Maar ja, er zijn zoveel mooie herinneringen die we samen delen. We kenden elkaar zo ontzettend lang. Er is een leven met en een leven zonder Henk, zeg maar.
Zijn passie voor de wielrensport vergeet ik ook nooit meer. Hij was altijd dingen aan het verzamelen, al was het een theezakje waar een fietsje op afgebeeld stond, hij nam het mee. Je kon het daarom zo gek niet verzinnen of Henk had het in zijn collectie zitten: truien van Rini Wagtmans, Jan Jansen, Lance Armstrong en ga zo maar door. We zijn nu bezig om een deel van zijn verzameling over te dragen aan KOERS. Museum van de wielersport in Roeselare (België). Op die manier blijft zijn nagedachtenis in leven en zijn de wielerobjecten die Henk verzameld heeft voor iedereen beschikbaar.
Wat vind je ervan dat we het gedenkmonument op een andere manier gaan vormgeven?
Ik vind het heel begrijpelijk. Laatst was ik hier met mijn man en toen zeiden we nog tegen elkaar ‘het wordt wel een beetje chaotisch’. In het begin stond het minder vol en was het monument veel overzichtelijker, maar nu is er haast geen plek meer vrij. Als het nieuwe monument er straks is, heeft iedereen de gelegenheid om te herdenken op een manier die recht doet aan de kerk en aan het verdriet van de nabestaanden.
Detail visualisatie gedenkmonument Tranen van Breda. Beeld: Margit Lukács en Persijn Broersen
Ga je een traan doneren voor het nieuwe monument in de kerk?
Natuurlijk, mijn man en ik komen op 16 maart naar de kerk. Maar zelf huilde Henk zelden. Hij zei altijd ‘ik heb al zoveel gehuild, mijn verdriet is op’. Dus het voelt wel een beetje gek om een traan te doneren. Het gebaar vind ik erg mooi, maar voor mij is het geen traan van verdriet, eerder een traan van herinnering.