Karlijn over Barbara

Wat betekent deze plek voor jou nu de foto van Barbara er staat?

Door de foto van Barbara neer te zetten op het gedenkmonument in de Grote Kerk Breda kon ik aan alle voorbijgangers in de kerk laten weten dat ze overleden was en hen herinneren aan haar bestaan. Het gaat mij er vooral om dat ik haar zichtbaar kan maken, dat ze niet vergeten wordt. Ik heb minder de behoefte om een rouw- of gedenkplek voor haar te creëren, dat is niet de reden waarom ik haar portret in de kerk heb gezet. Ik weet dat Barbara daar zelf ook niet voor gekozen had. Haar familie woont over de hele wereld verspreid dus één gedenkplek is bijna niet te kiezen. Ze heeft er daarom voor gekozen om haar as mee te geven aan de zee, want de zee staat in verbinding met alle continenten. Ik wilde Barbara dus nadrukkelijk niet op één plek vastleggen – ze is overal, waar ik ben is zij ook. 

Zijn er dingen die je naar aanleiding van Barbara’s dood hebt geleerd? 

Vanaf het moment dat Barbara ziek werd, had ze het gevoel dat ze een soort helderheid over zich heen kreeg. Op het moment dat ze de diagnose kreeg was er hoop op behandeling, maar wist ze ook heel goed dat het wel eens helemaal mis kon gaan. Dat bewustzijn nam ze met zich mee en zo keek ze naar de wereld. Ineens wist ze ‘hier draait het echt om’. 

Die bijzondere inzichten kan Barbara niet meer toepassen in haar leven, maar ik mag ze voor altijd met me meedragen. Haar helderheid heeft mij echt veranderd, het zorgt ervoor dat ik nu andere keuzes maak in het leven. Er hangt een foto van haar op mijn werkplek waarop ze me heel indringend aankijkt. Voor mij is dat geen foto van verdriet, hij houdt me juist scherp. Elke keer als ik ernaar kijk vraagt Barbara aan mij: ‘ben jij met de juiste dingen bezig, maak jij de juiste keuzes?’ Dat is wat haar afscheid van het leven mij geleerd heeft. Uiteindelijk gaat het om aandacht, om de ander zien, om contact maken met de mensen om je heen. 

Kom je nog vaak bij het gedenkmonument in de Grote Kerk Breda? 

Nee, niet vaak. Ik vind het een fijn idee haar portret hier staat. Het houdt de herinnering aan Barbara levend. Barbara zit voor altijd in mijn systeem, ik zal haar nooit vergeten. Voor andere mensen is dat anders, waardoor ik soms bang ben dat ze vergeten wordt. Het idee dat mensen die niet dagelijks aan haar denken zich bij het zien van haar portret op het gedenkmonument herinneren wat voor een topper Barbara was, biedt mij veel troost. 

Op welke manier leeft Barbara voort in jouw herinneringen?

We hebben samen heel veel mooie momenten gedeeld, goede gesprekken gehad en vooral enorm gelachen. Het gedicht 'Ik weef jou' van Floortje Agema dat ik op de uitvaart van Barbara heb voorgelezen is heel symbolisch voor mij.  Die woorden zijn heel raak, dat is hoe ik het tot op de dag van vandaag voel: Barbara is onderdeel van mij geworden. 

En natuurlijk mis ik haar ook enorm, een vriendschap van twintig jaar is niet te vervangen. Dat gat blijft. Er zijn vaak momenten waarop ik denk "nu zou ik jou bellen, nu zouden we lachen om onszelf". Ik zit soms met een glimlach op de fiets en beeld me dan in dat we een gesprek voeren: "ik zou nu dit zeggen en dan zou jij dat zeggen". Dat wat wij samen deelden kan ik oproepen, zo blijft Barbara heel dicht bij mij.